- Amatxi! Zertan zaude hor, iguzkitan jarria?

- Zahartzen ari naun! Gauza ttipiño ez-deus zenbaiten ikasten.

- Zu! Oraino Ikasten?

- Mila ikusteko sortuak gaitun, neska! Begira ezan zuhaitz honek zenbat sekretu gordetzen ditin, bere adin handian ederrenean dun, erro sendo eta barneko biziarekin, xoriekin, haizearekin… Bahaki zenbat istorio-misterioen lekuko isila giren, gu bi-biak?

Han, gaineko lainoak bezala pasatzen ari naun. Ene biziko pozak eta penak berdin joaten ari zaizkidan, euri zorta gazi-gozoak, jauts ahala azalean lerratuz, erresto handirik utzi gabe. Behargabeko guziak lagatzen ditinat. Arin eta libre nahi dinat izan, xoria bezala.

No! Hor entzuten dunan xoriaren kanta, enea dun: bizipozarena, esker onarena, esperantzarena, arrisku guziengatik ere, bere umeentzat duen kezkarekin, galdu duen lagunaren penarekin.

- Amatxi! Ez nuke nahi zahartu!

- Denek nahi dinagu luzaz bizi baina zahartu ez. Zahartzaroak beldurra ematen din; nehoiz ez dun bakarrik etortzen. Heriotza hurran din!! Nork ez din hurran? Zahartzaroa izanen dun hire bizitzako garairik atsegingarriena. Ni ere, gaztaroan, harroki bizi izan naun. Gero, bizitzan doi bat harro ere, baitezpadako norbait nindunan. Eta zer naun orain, orratz bat lasto meta batean galdua!

Lotsa zenbaitekin begiratzen ninan etorkizunari, lanarengatik, haurrengatik, mundu nahasi honengatik. Baina gaurko ene errealitatea besterik dun. Bizitzak asebetetzen nain. Betebeharrak bete ditinat, maitatzekoak maitatu, sufritzekoak sufritu, ukanak oro ondokoeri pasatu. Bizia dorpea izan zaidan maiz, horrenbeste jasan behar, obratu, ihardoki, garaitu, pagatu… pentsatuz noiz hasiko nindunan bada bizitzen? Gaur egun… lasai! Eskua elkarri emanez aiseago aitzinatzen gaitun. Besteen poza enea egiten dinat. Adiskideen irriek bihotza dantzan ematen didaten.

Entzunen dun bai erraten bizitza mendi bat hupatzea bezala dela. Gaztaroan, kaskora heltzea zaila gertatzen dun, gailurreko garai oparoa laburra. Gero, ohar gabean, bahoa gain beherahondamendira! Ez dun hola! Bizipozak “Ü” baten itxura din. Bozkario minenak gaztaroan eta zahartzaroan bizitzekoak ditun. Batzuk bizitza eskailerak bezala ikusten diten. Gorago eta zuhurrago, libreago, arinago, baketsuago, osagarri arazo latz eta behargabe mingarriengatik ere. Benedizione bat dun. Opari bat. Egiaz, zahartuz anitz galtzen dinagu: energia, abiadura, memorioa, zorroztasuna, baina hainbeste gozamen irabazten. Ez duna entzun erraten: arratsalde batek eskain dezakeela goizak amestu ere ez duena. Egun bakoitza gure etorkizunaren goiza baizik ez dun. Nehoiz ez gaitun buru-bihotzetan hain gazte bizi izan.

Ekonomiari ez omen dinagu deus ekartzen, kargu bat omen gaitun. Bai eta Ez! Gurekin mundua argiago dun, baketsuago, emankorrago, toleranteago. Bospasei hamarkadaz hogeita hamar urtez luzatu zaigun bizia… Heldu dun, heldu, adinduen iraultza, delako tsunami zilarkara…

Zahartzearekin, emazteki-dama estatutua galdu arau, erradikalagoak bilakatzen gaitun. Bazakinagu zer nahi dugun eta ez dinagu barkatzen. Gizonak aldiz kontserbadore bihurtzen ditun. Beha ezan Pariseko senatuan, aulki erosoetan gizonak lasai jarriak. Berek eraiki mundua nehondik ez diten berek aldatuko.

Gu, emaztekientzat zahartzaroa apartekoa dun sumintzeko. Gazteak, zuekin batera, hainbeste badinagu lortzeko: gizonekin parekotasuna, gure desio propioen eta ametsen obratzea. Burujabetza lortzea eta defendatzea… Neska! Zahartzaro on bat bizi nahi badun gaztedanik has hadi zahartzen!