Uda bururatzen ari zaigu. Ohiko gertakariez aparte (herriko bestak, pastoralak, kabalkada eta bertze), kirolak kasik osoki beztitu duen uda, kirolzaleen loriarako, ez bada ere dena distiratsua izan. Futbolarien Eurokopa, txirrindularien Frantziako Itzulia, orain Espainiako Vuelta. Hemen berean, pilota errege Aste Handian, mendi lasterketak, ugaltzen ari direnak, eta estropadak itsasaldean. Eta artetik Parisko Olinpiar Jokoak. Garaipen eta malko, joko distirantak buruan buru, hasiz irekidurako zeremonia miresgarriarekin, Baionako Marc Aillet apezpikuari ez zaiona haatik batere gustatu, daukan zabaltasun eskasaren seinale, baina jakinik nolakoa den, nehor ez da hainbat harritu. Eta orain Parisko Paralinpiar Jokoen bete betean gaude. Ederrak eta hunkigarriak dira. “Inklusioaren iraultza” aldarrikatzen dute, desberdintasuna gehiago onar dezagun gure egunerokoan.

Iraila jitearekin, haatik, sartzearen garaia da askorentzat, ikasle, langile, kazetari eta beste. Bada bizkitartean alor bat sartzea oraindik ezin eginez dabilena, Frantziako gobernamendu berria. Politika, hara kirol eremu berezia, gozamen bezainbat zauri sustatzen duena, edo berdin gehiago. Badu zazpi urte Emmanuel Macron frantses presidenteak bere ildo politikoa daramala, ona batzuentzat, txarra gero eta gehiagorentzat. Jupiter bere tronutik eroria zaigula dute idatzia hedabide askotako kronikariek. Baina lapatina bezala lotzen da botereari, legebiltzarrari ahal bezain toki guti utzi nahiz. “Azken hiru hilabete hauetan, erabaki txarrak baizik ez ditu hartu” dio bere aldetik orain arte bederen adiskide handi zaukan François Bayrouk. Dena itzuli-mitzuli eta mindulinkeria ari zaigu presidentea gobernuburu berria hautatzerakoan. Jestu gutiz baztertu du Lucie Castets, Fronte Popular Berriaren hautagaia, “egonkortasun instituzionala” beiratzekotan omen. Alta, egonkortasun instituzional hori ez ote du berak hautsi, legebiltzarra desegitearekin? Lerro hauek idaztean, lehen ministro berririk ez zen oraino izendaturik. Bernard Cazeneuve? Xavier Bertrand? Bertze bat? Eta zein gobernurekin eta nolako politikarentzat? Lainoz estalia den etorkizuna, Parisko Jokoek sustatutako euforiatik biziki urrun.

Buru gaineko zerua goibeltzen zaigularik, keinu baikorrak bilatzen ditugu. Pertsonalki, joan berria zaigun Ignace Etxehandi beneditarrari doa gaur ene gogoa. Duela guti mintzatua genuen. Arrunt elkortua zen baina zer aurpegi eguzkitsua! Bere bizi ezinago xumean, zoriona eta grazia ukan dituela lagun gau eta egun da errana izan egin zaion azken agurrean. Haize kontra ere, irriñoa beti ezpainetan eta begitartea alai.